فراموشي تاب آوري در ميان انبوه چالش‌هاي اجتماعي

كمال الديني در گفت وگو با ايواره ، وي با اشاره به معناي اصلي و ريشه كلمه كشش ، خاطرنشان كرد: معناي اصلي كلمه كشش “ظرفيت سازگاري و انعطاف پذيري ، سازگاري و انعطاف پذيري يك سازه در هنگام مواجهه با فشار ، استرس و بحران” بود؛ اما پس از گذراندن اين اصطلاح از علوم فيزيكي و مهندسي و ورود آن به ادبيات علوم روانشناسي و اجتماعي ، مفهوم تاب آوري افراد و گروه ها و جوامع به عنوان ساختارهاي رواني و اجتماعي در اين تعريف و شاخه هايي مانند اجتماعي گنجانده شد. تاب آوري به آن اضافه شد.

مفهوم كشش و وابستگي آن به توده مردم

وي به فراگير شدن مفهوم تاب آوري و وابستگي آن به توده ها اشاره كرد و افزود: اصطلاح “تاب آوري اجتماعي” اولين بار توسط ويليام نيل ادگر ، استاد جغرافياي انساني در دانشگاه اكستر در انگلستان مطرح شد. اين تاب آوري اجتماعي را توانايي گروه ها يا جوامع و نهادها براي مقابله با تنش ها و اختلالات خارجي در مواجهه با تغييرات اجتماعي ، سياسي و محيطي تعريف مي كند. تاب آوري اجتماعي بر فرد تأكيد نمي كند ، بلكه بر توانايي گروه ها يا جوامع در تحمل فشارها و ناآرامي هاي بيروني در مواجهه با بحران ها و تغييرات اجتماعي و اقليمي تأكيد دارد ، اگرچه توصيف تاب آوري در روانشناسي با جامعه شناسي متفاوت مورد استفاده قرار مي گيرد. اما اين دو در يك چيز مشترك هستند ، آن توانايي ايستادن و واكنش مثبت در برابر فشار يا تغيير است. بكمن ، پژوهشگر تاب آوري ، در سال 2006 مفهوم بازگشت و بهبود افراد يا جوامع پس از بحران را به اين تعريف اضافه كرد. وي تأكيد مي كند كه تاب آوري اجتماعي بر ظرفيت خانواده و جامعه براي بهبود و بهبودي از يك فاجعه و توانايي آنها براي سازماندهي و توانايي آنها براي سازگاري و ايجاد ظرفيت براي مقابله با شوك هاي بعدي متمركز است.

تأثير ويژگيهاي دروني يك جامعه بر تاب آوري آن

وي با تأكيد بر تأثير ويژگي هاي دروني يك جامعه بر تاب آوري آن ، گفت: ما بايد در تعيين پايداري اجتماعي به اين مساله توجه كنيم كه تاب آوري اجتماعي يك ويژگي مستمر و اجتناب ناپذير جوامع و مفهوم سرمايه است. مشاركت اجتماعي ، وي بر ساختارهاي اجتماعي و غيره تأكيد مي كند و مبتني بر پذيرش اين ويژگي است كه جوامع خود را با مشكلات و مشكلات تطبيق مي دهند يا برعكس ، در روند و نظم اجتماعي ناتوان و مختل مي شوند.

ويژگي هاي يك جامعه مقاوم

كمال الديني در مورد ويژگي هاي يك جامعه مقاوم تاكيد كرد: جامعه تاب آور جامعه اي است كه توانايي مقاومت در برابر شوك ها و شوك ها را دارد و توانايي بازگشت به حالت عادي در دوران بحران و پس از آن و امكان و فرصت تغيير و سازگاري را دارد. به در مقابل ، در يك جامعه ناپايدار ، مفاهيمي مانند شكنندگي ، حساسيت ، ناتواني در تغيير ، ضعف ، ضعف در انعطاف پذيري ، عدم مقاومت ، انحطاط ، شكست و انفعال رايج است. ويليام نيل ادگر ، استاد جغرافياي انساني (2000) ، اظهار داشت كه در جوامعي با منابع مختلف ، انعطاف پذيرتر و ناگزير انعطاف پذيرتر هستند. سوزان كاتر ، استاد گروه جغرافيا و تحقيقات آسيب پذيري در دانشگاه كاليفرنيا ، بركلي (2008) استدلال كرد كه در جوامعي با توزيع ثروت ، سيستم هاي حمايتي بيمه ، دسترسي بيشتر و برابر به منابع مالي ، رسانه هاي اجتماعي و مشاركت اجتماعي و تصورات بالاتر ريسك. آنها انعطاف پذيري بيشتري خواهند داشت.

يك جامعه مقاوم مي تواند با موفقيت با برخي از ويژگي هاي بحران سازگار شود

تبديل ويژگي هاي آسيب پذيري به ظرفيت مقابله و سازگاري در جوامع مقاوم

از ظرفيت كامل اعضاي جامعه در يك جامعه مقاوم استفاده كنيد

اين جامعه شناس ادامه داد: در واقع جامعه الاستيك جامعه اي است كه پس از آموزش و يادگيري تاب آوري ، مي تواند در هنگام استرس عملكرد مثبتي از خود نشان دهد و در عين حال سازگاري موفقي با برخي ويژگي هاي بحران داشته باشد. از طرف ديگر ، جامعه مقاوم داراي ظرفيت اجتماعي بالقوه و فعلي بالايي براي بازسازي رواني و اجتماعي است.گروههاي محلي تلاشهاي آگاهانه و مشاركت فعال انجام مي دهند. در واقع ، بايد توجه داشت كه در جوامع مقاوم ، ويژگي هاي آسيب پذيري به ظرفيت سازگاري و سازگاري تبديل شده است و تلاش مي شود از تمام ظرفيت اعضاي جامعه ، صرف نظر از جنسيت ، قوميت ، يا نابرابري هاي اقتصادي و اجتماعي ، استفاده شود. جامعه بهبود يافته و مقاوم ..

نقش غيرقابل انكار آگاهي عمومي بر تاب آوري اجتماعي

وي با اشاره به نقش غيرقابل انكار آگاهي عمومي در تاب آوري اجتماعي ، افزود: آموزش و ارتقاي آگاهي عمومي از مردم باعث افزايش و آموزش تاب آوري مي شود و آگاهي عمومي خود يكي از شاخص هاي تاب آوري جوامع است ؛ زيرا تاب آوري قابل آموزش است و جوامع مي توانند پالايش كنند. و آگاهي خود را براي دستيابي به اين ويژگي به روز مي كنند. از سوي ديگر ، آگاهي و آموزش اجتماعي يكي از ويژگي هاي سرمايه اجتماعي در جامعه است كه مستقيماً با تاب آوري اجتماعي ارتباط دارد. آگاهي به معني توجه به دو مورد است اولين مورد آگاهي تخصصي براي برخورد است با شرايط بحراني و توانمندسازي شهروندان از طريق آگاهي و آموزش و مورد دوم آگاهي جامعه از وجود نهادهاي مرتبط با مديريت بحران و عملكرد مسئولان امور اجتماعي و شهري در شرايط بحراني و به عنوان بخشي مشاركت و فعاليتهاي اجتماعي عمدي و م inثر در جامعه. شما خودتان هستيد.

خانواده يكي از مهمترين عوامل افزايش تاب آوري فردي و اجتماعي است

اين محقق اجتماعي با تأكيد بر نقش غيرقابل انكار خانواده به عنوان هسته اصلي جامعه ، گفت: خانواده به عنوان يك نهاد مهم اجتماعي و يك عامل حمايتي و حمايتي در ايجاد روابط خويشاوندي و خانوادگي ، يكي از مهمترين عوامل رشد است. كشش فردي و اجتماعي “. به ويژه در گروه هاي اجتماعي زنان ، كودكان و سالمندان ، خانواده و حمايت آنها بسيار مهم است. مك كوئين ، متخصص انعطاف پذيري اجتماعي (2005) ، معتقد است كه خانواده با ايجاد محيطي پايدار و حمايتي ، ثبات ، هماهنگي و رشد را براي اعضاي خانواده ايجاد مي كند و رفتارهاي اجتماعي مقاوم در برابر اثرات منفي بحران يا استرس را تقويت مي كند. ، يك محيط خانوادگي ضعيف منجر به اضطراب ، افسردگي يا اضطراب عمومي و ناتواني در كنار آمدن با ضربه يا ساير چالش ها مي شود. به عنوان مثال ، در زلزله بامي ، پس از مطالعه گروه اجتماعي زنان پس از 14 سال زلزله ، متوجه شديم زنان با حمايت خانوادگي و خويشاوندي بيشتر سازگاري و انعطاف پذيري بيشتري در برابر بحران هاي رواني – اجتماعي زلزله و افسردگي كمتر نشان مي دهند. و تمايل به انتخاب هاي غير منطقي دارند.

به گفته وي ، خانواده به عنوان عاملي كه بر شخصيت كودكان تأثير مي گذارد ، نقش مهمي در تاب آوري آنها در جلوگيري از سيگار كشيدن و مصرف مواد مخدر و همچنين درمان و ترك اعتياد دارد. زيرا يكي از آثار عملكرد سالم خانواده اين است كه فرصت هايي را براي اعضاي خود ايجاد مي كند تا مهارت ها و توانايي هاي خود را بشناسند و خودشكوفايي و تاب آوري آنها را افزايش مي دهد.

همكاري م betweenثر بين سازمان هاي غيردولتي و دولت يك اصل مهم در تقويت تاب آوري است

كمال الديني همكاري پربار بين سازمان هاي مردم نهاد و دولت را يك اصل مهم در تقويت تاب آوري دانست و گفت: فرض اوليه ما اين است كه به منظور افزايش تاب آوري اجتماعي در شرايط بحراني ، سازمان هاي دولتي و غيردولتي به همراه اعضاي جامعه. “در بحران مقاوم و مقاوم خواهد بود ؛ زيرا توانايي و عملكرد و همكاري آنها با يكديگر مي تواند بر عملكرد سازگار و مقاوم جامعه در برابر بحران ها تأثير بگذارد. به عنوان مثال ، سازمان هاي دولتي مي توانند با اجراي پروژه هايي براي توسعه اقتصادي و كارآفريني جوامع آسيب پذير يا آموزش عمومي از طريق مدارس و رسانه ها و سازمان هاي غيردولتي و ارائه راه حل هاي مبتني بر جامعه ، در افزايش تاب آوري اجتماعي م effectiveثر باشند. سازمانهاي محلي با مشاركت افراد بومي در يك جامعه در شناسايي ظرفيتها و منابع (مهارتها ، تخصص ، اقتصاد) و رفع ضعفهاي شناسايي شده در اين زمينهها مي توانند در افزايش پايداري و كاهش آسيب پذيري اجتماعي مثر باشند. زيرا شهروندان در ايجاد و اجراي چشم انداز و اهداف جامعه نقش اساسي دارند.

انتهاي پيام