ذهن همه‌مان يك ايراد مشترك دارد

ما با برخي از مشكلات روبرو مي شويم ، به دنبال افرادي هستيم كه بتوانند حركت كنند و راه بهبود و تغيير اوضاع را تغيير دادن افراد مي دانيم! چرا اين بدان دليل است كه ما نمي فهميم با تغيير افراد و ترك سيستم ها و سازوكارهاي ناسالم ، هيچ چيز قابل اصلاح نيست.

يك ساختار فاسد حتي بهترين افراد را فاسد مي كند – يا بيش از حد آن منجر به ناكارآمدي و حذف آنها مي شود – و بالعكس ، يك سيستم توانمند و سالم مي تواند افراد فاسد را در چارچوب درست قرار دهد!

سالهاست كه اختلاف ما اين است كه آيا ناطق بايد بيايد يا خاتمي؟ احمدي نژاد بايد بيايد يا قاليباف؟ رئيس خوب است يا روحاني؟ بعد مي بينم ، ممكن نيست ، ما مي گوييم بگذاريد ما اصلاً تغييري ايجاد كنيم و نيروهاي جديد و جديدي بياوريم ، بين اين گروه خوش بين منتظر توهم و ريا ، مثلاً رضا پهلوي بيايد!

در حالي كه مشكل اساساً حركت مردم نيست ، اما مشكل ريشه ها و مباني غلط در رفتار و رويكرد ماست كه از زمان كاجار و قبل بوده و به كناري و بعد رسيده است!

از تنبلي و انكار گرفته تا چاپلوسي و چاپلوسي ، از دروغ و ريا و چشم پوشي از آينده ، از ناداني و خود ارادي تا حرص و سود!

بنابراين ، اگر تاجي باشد ، صاحب تاج را مي بوسيم و اگر عمامه بيايد ، صاحب عمامه را چاپلوس مي كنيم و سپس او را مقصر مي دانيم تا اينكه اتفاق بدي رخ دهد ؛ اين يك دزد است و اين يك خيانتكار است و ما در حال رشد بازار افشاگري ها و تهمت ها هستيم!

وقتي ساختار و محيط كار و شرايط اداري و روابط روابط قدرت و نوع تعاملات اجتماعي ما دزد و خائن باشد ، حتي بهترين افرادي كه مي آيند به فساد و دزدي آلوده هستند ، مگر در همه اين سال ها نمونه هاي متعدد و اثبات هاي مختلف را ديده اند. آيا ما هستيم

برعكس ، در بسياري از كشورهاي جهان ، كه نيمي از ما دينداري نمي كنيم و ادعا نمي كنيم كه با راز و بهشت ​​در ارتباط هستند ، مكانيسم ها و روندهاي فعلي آنها سالم تر و فساد آنها كمتر است ، چرا؟ زيرا سازه ها و قاب ها صوتي و صحيح طراحي شده اند و محيط و زمينه هاي موجود جاي خود را به خطا نمي دهد!

اگر كسي بخواهد اشتباه كند ، از يك سو ، تربيت خانوادگي و اخلاق عمومي منجر به فساد نمي شود (به دليل ريشه هايي مانند زشتي زياد ، دروغگويي و پرهيز از ريا ، تظاهر و شفافيت) و از سوي ديگر ، نظارت بر رسانه و قانون فساد ، سرقت و خيانت را مجاز نمي داند.

امروز در ايران با واقعيت هاي تلخ بي نظمي و هرج و مرج در موضوعات مختلف روبرو هستيم و برخلاف تصور رايج ما ، راه حل اين مشكلات بيشتر در تغييرات بنيادي جامعه و نوع آموزش پيش دبستاني است تا تغيير قدرت!

ما بايد برخي اشتباهات اساسي را در نوع تفكر و درك عمومي اصلاح كنيم.

تا زماني كه دانش و نظر احترام نگذارد ، تا زماني كه جايگاه پسر وزير و پسر كارگر تفاوتي نداشته باشد ، تا زماني كه برنامه اي براي آينده نداشته باشيم ، به شرطي كه تقسيم مسئوليت ها براساس آن نباشد. شايستگي ، و … بگذاريد آن را به مورد قبلي برسانيم ، اين وضعيت ماست!