چگونه از رخداد بزرگ انقلاب اسلامي ياد كنيم؟

1- براي جامعه اي كه داراي پشتيباني محدود و تعداد زيادي از دوستان فراموش شده است ، دشوار است كه بتوانند موفقيت اجتماعي زيادي را حفظ كنند. طعم شيرين اين موفقيت پس از دهه ها به راحتي نمي توان دندان هاي جامعه را در آن نگه داشت. اين به همدلي نياز دارد ، اما به آينده نگري و آينده نگري بيشتري نياز دارد. پيروزي كه يك ملت هر از گاهي به آن دست مي يابد ، گرمي دارد كه سال به سال در قلب و ذهن آن قرار دارد. اما اين گرما ابدي نيست؛ اگر چنين باشد ، اين زندگي مردم ديرينه است كه در آن واقعه بزرگ سهيم بوده اند ، زيرا وقتي اين افراد در آنجا حضور ندارند ، و خبري از گرماي قلب آنها نيست ، اين شور پيروزي است. چه اتفاقي مي افتد كه در چنين شرايطي پيروزي حفظ شود؟

2 نسل جديد با همان نگرش نياكان خود به پيروزي نگاه نمي كنند. آنها از اوضاع كارگران نفت در جزيره خارك ، از سنگريزه هاي مبارزه ، از قلب هاي مخفي در مخفيگاه ها ، از چشمان بسته كميته مشترك ، از شكنجه هاي سوزان ، از تبعيد ، از زندان ، از دار آويختن بي اطلاع هستند. ، از گلو خفه. آنها نمي دانستند كه قدرت تلفني سفارتخانه هاي آمريكا و انگليس از قدرت حاكمان كاخ نياوران بيشتر است. چشمان سياسي نسل جديد هنگامي باز شد كه صداي حيدري و نعمتي بيست سال پس از پيروزي انقلاب بلند شد. اين واژه ناخوشايند نمي تواند بيشتر روشن شود. كتاب هاي درسي تاريخ نيز مانعي براي پريدن و كسب نمره است. اين كتاب ها نمي توانند چراغ انقلاب را روي تخته سياه بكشند. تماشاي تلويزيون خود نبردي است در عصر ماهواره ها ، كه اگر نسل جديد آن را به تصويب برساند ، آنچه از آن گرفته مي شود از گيره علاقه آويزان است.

3 ما در سالگرد پيروزي انقلاب اسلامي هستيم. چگونه مي توانيم به ياد داشته باشيم كه حق بزرگ اين واقعه بزرگ را جشن بگيريم؟ صفحه اي كه در نيمه دوم سال 1978 بر روي اين فلات قديمي افتاد ، فقط تغيير دولت نبود ، بلكه يكي پس از ديگري در تاريخ ايران اتفاق افتاد. كسي باقي نمانده است كه جايگزين شود. الي جاي قبيله ديگر را نگرفت. تاج و تخت به دست نمي آمد. يك ملت فرومايه نظامي را مطرح كرده است كه برتري خود را به ارث برده و قدرت را براي اولين بار به دست گرفته است. اگر قبل از دوره پهلوي اين ملت آنها را شفيع آسمانها و زمين مي دانستند ، در دوره پهلوي ، دو پادشاهي كه تاج در دست داشتند ، محكوم شدند؛ حكمراناني كه امتياز استقلال آنها صفر و از نظر همراهي شاگردان بزرگي بودند.

4) ارزش انقلاب اسلامي براي مردم ايران كافي بود تا بيش از دو ميليون نفر از آنها را در طول جنگ هشت ساله فدا كنيم. آيا مي توان نشانه هاي واضح تري براي حفظ اين موفقيت بزرگ يافت؟ اين شهداي ديروز و همسايگان ما امروز شركاي فوري انقلاب بودند. گرماي آن پيروزي در قلب آنها بود. آنها تلخي وابستگي را چشيدند و شيريني آزادي را تحسين كردند. آنها احساس خفگي در گلو كردند و قيمت آزادي در كف دست آنها بود. آنها مي دانستند كه هزينه جايگزيني تاج و تخت سلطنتي ديكتاتوري فرش در جمهوري جمهوري اسلامي چقدر است. بازماندگان اين نسل در ميانسالي هنوز گرماي پيروزي را در قلب خود حفظ مي كنند.

5) نشان دادن عظمت انقلاب و بهاي پرداخت شده براي حفظ آن غيرممكن نيست. اگرچه زمان به سمت از بين رفتن اين آرزو در حال حركت است ، اما مي توان چشم نسل جديد و نسل هاي آينده را با آنچه پدرانشان ديده اند ، روشن كرد. ما به فرماندهان فرهنگي نياز داريم. افراد باهوشي كه توانايي انتقال پيام را دارند. تا بتواند آن را حمل كند. از گذشته به امروز و از امروز به فردا؛ افرادي كه حوزه بينايي آنها فراتر از پايه آنها است. هيداري و نعمتي شير نمي دهند. مشخص نيست كه آيا اين فرماندهان – چه كساني هستند – و آيا اراده اي براي انجام اين كار دارند – با شكستن سفره منافقين و بستن كارخانه هاي منافقين ، چنين تمايلي دارند؟ گرماي پيروزي در قلب و روح نسل انقلابي باقي مانده و در روح نسل جديد در حال گسترش است.