همه بر سفره همين پدريم!

در زندگي انسان ، مادر و ارتباط عاطفي با او تعلق در قلمرو قلب و روح را تعيين مي كند و پدر و انتساب به او در قلمرو انديشه و عقل ، هويت و هويتي را شكل مي دهند. شخصي كه پدر دارد هويت خود را پيدا مي كند و حتي در پايين ترين سطح و در عادي ترين شكل نيز مي توان از پدرش در مورد رفتار ناشايستش شكايت كرد و يا او را در موقعيتي حساس به نام پدرش آرام كرد يا به نام پدرش قسم بخور ضروري.

اما شخصي كه اين دلبستگي و انتساب را نداشته باشد و سر سفره به اصطلاح پدرش بزرگ نشود ، هويت مشخصي ندارد كه بتواند براي رفتار خود حد و مرز تعيين كند ، يا از رفتارهاي نامناسب وي جلوگيري كند يا آن را به روشي خوشايند مجبور كند در زمان وقايع.
زندگي مادي و طبيعي انسان – صرف نظر از نژاد ، قبيله ، محل زندگي و قوميت – در اين زمينه شكل مي گيرد و پدران و پدربزرگ ها و نسل هاي قبل از او پشتوانه اي را تشكيل مي دهند كه مي توانيم از آنها مباهات و مباهات كنيم. راهي براي نسلهاي آينده.

در ايمان مذهبي اما همه ماجرا با خانواده و وابستگي رسمي پدر برجسته يكي نيست و شايد كساني كه فرزندان پدران فرهنگ ها و آيين هاي ديگر هستند و ريشه و حمايت خود را در فرزندان نمي بينند از آن پدران
اعتقادات مذهبي كه قرار است زندگي انسان را براي سعادت دنيا و سعادت آخرت سامان دهند ، روابط پدر و پسر را فراتر از روابط مشهود مي بينند ، و در عين حال به شدت از روابط معمولي خانوادگي دفاع مي كنند و به طور جدي بر حفظ اين اصرار مي ورزند روابط ، معتقدين ريشه هاي تعلق معنوي را آگاهانه مي كنند.
اسلام به پيروان خود يادآوري مي كند كه هر كجاي دنيا – از هر نژاد ، نژاد ، نژاد و قبيله – همه اعضاي يك خانواده هستند و بر اساس هويت مذهبي و اعتقادي آنها با يكديگر برادر يا خواهر محسوب مي شوند. پيوند مي شوند

اين خانواده براي انتساب هويت پدر و پدربزرگ و مادربزرگ دارند ، درست مانند مادران و مادربزرگ ها براي تعلق احساسي. او از پدر و مادربزرگ و مادربزرگش براي هويت و شناسنامه خود پشتيباني مي گيرد و نام آنها را با آنها بلند مي كند و مادر و مادربزرگش را تشويق مي كند و احساسات و احساسات خود را از منبع عشق آنها پاره مي كند.
پدر اين امت علي عليه السلام است – امام مسلمانان و فرمانده م ofمنان و جدfather پيامبر اكرم (ص) ، چنانكه مادر امت حضرت فاطمه زهرا (س) و مادربزرگ آن حضرت است. همه چيز حضرت خديجه كبري است.

ما احساس مي كنيم چنين پدران و مادراني داريم و هويت ، ريشه و ريشه ، تبار و تبار همه اين پدرها هستند و ارتباطات ، تشويق ، اميدها و آرزوهاي ما در خانه اين مادران است.
ما معتقديم كه سر سفره اين پدر نشسته ايم و با مهرباني و حمايت اين مادر گرم هستيم.
فردي كه چنين پدري دارد ديگر تنها نخواهد بود ، هيچ اشتباهي نمي كند ، احساس پوچي و بي هويتي نمي كند!
هركس در اين سفره بنشيند و خود را فرزند پدري مانند امام علي (ع) ببيند و او را با تمام وجود و در اعماق قلب و روح خود فرزند خود بداند ، هرگز در اين جهان آشفته از دست نخواهد رفت و رها خواهد شد بدون كوير هيچ سرپناهي و سردرگمي به همراه ندارد.
ما فرزندان اين خانواده هستيم ، هر چند شرور و اشتباه.
ما سر اين ميز نشسته ايم ، هر چند ناسپاس و فراموشكار.
ما در ترس و اقتدار چنين پدري در برابر هرگونه حمله يا آزار و اذيت اطمينان و اطمينان داريم.
گرچه شرور و بي لياقت است ، اما خوشحاليم كه وقتي خورشيد در مسير زندگي قرار مي گيرد ، خانه اي براي پناه بردن داريم و شب را تنها در آغوش حمايت و عشق او مي گذرانيم!