يك سوال ساده از آقاي كلانتري

سپيده رشيدپورايي در يادداشتي نوشت: نوشتن اين روزها براي ما بسيار سخت شده است. ما كه از سخت ترين شرايط مانند آتش سوزي ، سيل ، زلزله و تصادفات گرفته تا گراني گوشت و مرغ و نان و آزادي زندگي صحبت مي كنيم و مي نويسيم ، ما كه در حوادث و حوادث حضور داريم شانه هاي خود را بالا نمي كشيم در پيچيده ترين شرايط ، ما به مكانهايي مي رويم افراد عادي در زندگي عادي هرگز نمي توانند راه و تجربه خود را پيدا كنند ، ما خطر مي كنيم ، در پاي صدها نفر مي نشينيم و با آنها همدردي مي كنيم ، و در آخر اخبار و گزارش ها را در مورد عدم امكان نوشته شده زيرا پشت هر كلمه اي كه مي گوييم درد وجود دارد. و هر كلمه اي مانند خنجري در قلب ما است و به نظر مي رسد كه اين نوشته ها هر بار ما را عزادار مي كند. اما راه حل چيست؟ سرانجام اين سخنان بايد بيان شود تا مسئولان اندكي در رفتار و گفتار خود تأمل كنند.

چهارشنبه 2 جولاي را مي توان يكي از تاريك ترين روزهاي تاريخ رسانه ها دانست. روزي كه اتوبوس حامل خبرنگاران محيط زيست در خيابان نقده به سمت چپ چرخيد ، باعث كشته شدن مهشاد كريمي و ريحانه ياسيني و زخمي شدن بسياري از روزنامه نگاران شد. اين حادثه به دليل نقص فني در ترمزهاي اتوبوس ايجاد شده است ، اگرچه در ابتداي حادثه ، خبرنگاران حاضر در محل ادعا كردند كه اتوبوس از ابتدا ترمز نكرده و مسير را تغيير داده و از جاده كوهستان عبور كرده تا سريعتر برسد ؛ گفته مي شود اين برنامه سفر توسط افراد منطقه براي وسايل نقليه آفرود استفاده مي شود!

البته با جستجوي ساده در اينترنت مي توان به جزئيات بيشتر اين حادثه دست يافت و هدف اين مقاله تكرار جزئيات اين واقعه تلخ نيست. آنچه قلم را در اين بخش گريه مي كند ، بيشتر واكنش مقامات مربوطه است تا خود حادثه – كه البته ، تحقيق و پيگرد قانوني از ناقضين حق مسلم خانواده هاي داغديده و رسانه ها است.

البته وقوع چنين حوادثي به دليل سو mis مديريت و خطاي انساني در همه جاي دنيا مستلزم دلجويي از خانواده هاي داغدار ، گذشت و استعفاي جمعي از مديران مربوطه است. گرچه اين عزيزان عزادار آنها را برنمي گرداند ، اما حداقل يك مرهم براي قلبهاي داغدار آنها خواهد بود. از طرف ديگر ، علاوه بر واضح ، ابراز همدردي با عزاداران وظيفه هر فرد عاقل و بالغي است و اين قسمت ديگر ارتباطي به موقعيت ، مسئوليت ، ميز و صندلي ندارد!

اما در حادثه واژگوني اتوبوس خبرنگاران ، نه تنها هيچ يك از مسئولان سازمان محيط زيست براي تسلي خاطر بازماندگان اقدامي تسكين دهنده انجام ندادند ، بلكه آخرين سخنان رئيس سازمان حفاظت محيط زيست نيز نشان داد كه وي براي تصادف پشيمان نيست. آيا حوادثي رخ داده و به آنها ربطي ندارد. گفتگوهايي كه به زخم خانواده هاي قربانيان نمك مي بخشيد و جان و دل مي سوزاند. اكنون اين س arال پيش مي آيد كه اگر روزنامه نگاران با خيال راحت به آنجا مي رسيدند و هركدام گزارشي از دستاوردهاي اين سازمان منتشر مي كردند ، آنگاه آقاي كلانتري و سازمان او همين حرف را مي زدند و اين گزارش ها هيچ ارتباطي با آنها نداشت.

چيزهاي زيادي براي گفتن وجود دارد ، اما ما به اين نكات بسنده مي كنيم و لازم است يك بار ديگر به سازمان محيط زيست و شخص آقاي كلانتري يادآوري كنيم كه ارسال گل ، بنر و اقدامات چشمگير راه حل نبوده و نيست و نيست اين درد را كاهش دهيد فاجعه كم نمي شود. آنچه مي تواند قلب خانواده هاي اين دو عاشق را كمي آرام كند ، محاكمه عاملان جنايت ، بخشش سازمان محيط زيست براي سخنان رئيس اين سازمان و بخشش و استعفا از مسئولان استان است. .

اميد است كه دولت در آخرين روزهاي كار خود خواسته هاي اين خانواده ها و رسانه ها را دنبال كند و اجازه ندهد خون مخالفان وظيفه نقض شود.

انتهاي پيام