خروج پرهزينه آمريكا – ايواره

با خروج غيرمسئولانه نيروهاي آمريكايي از افغانستان ، ايالات متحده همچنين تعادل موجود را بر هم زد و درگيري را تشديد كرد ، بي ثبات و آشفته شد. در هر صورت ، دير يا زود او مجبور شد نيروهايش را از افغانستان بيرون بكشد. اما رويكرد تخريبي كشور نيز بايد در جريان گفتگوهاي بين افغاني در دوحه مورد توجه قرار گيرد. در طي توافق نامه امضا شده در سال 2019 ، تمركز اصلي بر خروج ايمن نيروهاي آمريكايي از منطقه بود تا ايجاد صلح و ثبات در افغانستان. عملكرد آمريكايي ها در اين معامله طالبان را از نظر نظامي ، اجتماعي و بين المللي تقويت كرد. همچنين باعث تضعيف دولت مركزي افغانستان شد. از آنجا كه دولت مركزي در مذاكرات حضور نداشت و طالبان وعده آتش بس به دولت مركزي را ندادند ، تعداد زيادي از زندانيان طالبان از زندان ها آزاد شدند كه اين امر موجب تقويت آنها از نظر نظامي و رواني دولت مركزي افغانستان شد. در ادامه اين روند ، شاهد تضعيف روحيه نيروهاي دولتي و تقويت نيروهاي مخالف بوديم و مي توان وضعيت فعلي را نتيجه اين تحولات دانست.

وضعيتي كه در صورت ادامه مي تواند عواقب و هزينه هاي مختلفي براي كشورهاي منطقه داشته باشد و شايد شكل گيري چنين وضعيتي يكي از اهداف ايالات متحده در پيگيري اين خروج باشد. با اين تصوير ، ما نمي توانيم چشم انداز روشني براي آينده افغانستان تصور كنيم ، زيرا هيچ يك از نيروهاي درگير در افغانستان نمي توانند از يكديگر پيشي بگيرند. نه دولت افغانستان قدرت كافي براي شكست طالبان را بر اساس پايدار دارد و نه طالبان كه به دليل پيشرفت هاي اخير توانسته اند مناطق را تصرف كنند. زيرا از قدرت و ظرفيت لازم براي تسلط بر مناطق اشغالي در طولاني مدت برخوردار نيست و نمي تواند آن را ساماندهي كند. در ابتدا ، طالبان ساختاري دارند كه در آن يك رهبر وجود دارد كه نماينده اي براي مناطق مختلف اشغال شده تعيين مي كند ، اما به قانون اساسي ، جامعه مدني ، حضور مردم و انتخابات اشاره اي نمي كند. اگرچه ممكن است برخي از افراد در روستاهاي دور افتاده چنين انتظاري از دولت نداشته باشند ، اما افرادي كه در شهرهاي بزرگ زندگي مي كنند در برابر طالبان مقاومت مي كنند و جنگ در حال افزايش است.

ترديدي نيست كه تعيين آينده افغانستان در برابر سالها رنج و بي ثباتي همچنان بر عهده مردم افغانستان است. ايران همچنين امنيت و ثبات را براي كابل به دليل همجواري با افغانستان و مرزهاي مشترك بسيار مهم مي داند. اگر دولت مركزي در كابل مستقر نباشد ، هيچ مسئوليتي بر عهده نخواهد بود و اين مي تواند مشكلات امنيتي زيادي ايجاد كند. علاوه بر اين ، هجوم مهاجران از افغانستان و فشار بيكاري به دليل وضعيت ايران ، مسائل بهداشتي ، هزينه هاي تحميل شده از طريق يارانه به دولت و … مشكلات زيادي را براي ايران ايجاد خواهد كرد.

روشن است كه درگيري و ادامه جنگ نمي تواند مشكل دو طرف را حل كند و آينده سياسي روشني را براي افغانستان ارائه دهد. طالبان يك جنبش روستايي مبتني بر قوميت است كه مي تواند در دولت مركزي شركت كند. اما مطمئناً همه افغانها به طالبان تعلق ندارند و اين گروه مي توانند تنها بخشي از جامعه افغانستان را نمايندگي كنند. اگر طالبان مي خواهند به اين مهم دست يابند ، بايد آن را از طريق آشتي و گفتگو بين افغانها دنبال كنند ، زيرا تجربه نشان داده است كه جنگ ممكن است راه حل مشكل سياسي افغانستان و تنها راه پيشبرد دستيابي به اهداف مطلوب سازش نباشد. .

310311