از فرهنگ سازي كمربند ايمني، بياموزيم

مهندش روشن در گفت وگو با دنياي 77 وي در اين زمينه گفت: براي بررسي و برخورد با آمار حوادث رانندگي بايد به اين آمارها مراجعه كنيم.

وي با اشاره به آمار تصادفات جاده اي كه توسط سازمان بهداشت جهاني ارائه شده است ، گفت: در سال 2018 گفته مي شود كه به طور متوسط ​​هر 24 ثانيه يك نفر بر اثر تصادفات جاده اي جان خود را از دست مي دهد. جالب اينجاست كه كشورهاي كم درآمد يا با درآمد متوسط ​​مسئول بيش از 90 درصد مرگ و مير رانندگي هستند.

روشن افزود: از آنجا كه اين كشورها در حال توسعه هستند و استفاده از سرمايه انساني براي آنها در اولويت است ، گروه ما نبايد ضمن كاهش نيروي انساني ، تصادف يا مرگ بر اثر ناتواني ايجاد كند. ديگران را از جمله پرسنل پزشكي ، آتش نشانان ، خدمات اورژانس با حجم كار بيشتر و غيره درگير كنيد. اين امر روند توسعه بلند مدت در كشور را به تاخير مي اندازد.

وي گفت: “ما به عنوان يكي از كشورهاي در حال توسعه از نظر تلفات وضعيت خوبي نداريم.” بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهاني در سال 2018 ، ايران در رتبه 113 قرار دارد. جاي خوب. اگر مي خواهيم به مسير توسعه برسيم ، بايد در اين مدت تا آنجا كه ممكن است از خسارات جاني و مالي بكاهيم.

“البته ، همانطور كه گفته شد ، بخشي از اين پيشرفت به بحث سخت افزاري برمي گردد ، مانند ايمني جاده ، ايمني خودرو ، آنچه پليس مي تواند استفاده كند و غيره ، يا آمادگي. كه شامل رانندگان ، سرنشينان خودرو ، عابران پياده و نيروهايي است كه وظيفه تأمين ايمني در داخل و خارج از جاده را بر عهده دارند.

روشن گفت تحقيقات انجام شده در كشورهاي توسعه يافته و اين واقعيت كه آنها توانسته اند تعداد مرگ و مير ناشي از تصادفات رانندگي خود را كاهش دهند نشان مي دهد كه آنها با ايجاد 20 درصد آموزش ، 20 درصد آگاهي و 20 درصد فرهنگ از 80 درصد تصادفات جلوگيري كرده اند. . اما فرهنگ سازي و آموزش زمان مي برد و دستيابي به تعامل بين جامعه و امنيت زمان مي برد. اگر كمربند ايمني در سال 1983 يا 1984 بسته مي شد ، بسياري آن را مسخره مي كردند ، اما با گذشت زمان و كار پليس ، راديو و تلويزيون ، رسانه ها و گروه هاي مختلف روي آن ، همه اينها درك مردم از اين مشكل را بهبود بخشيد. به آرامي

وي افزود: حدود 16 سال از آن زمان مي گذرد و مي بينيم كه فرهنگ ايمني وجود دارد ؛ اما نبايد از نظر دور داشت كه جدا از بحث آموزش ، بخشي از تصوير بزرگتر كشور بود و پليس راهنمايي و رانندگي معتقد بود كه مردم بايد اين كار را انجام دهند.

اين كارشناس امنيتي گفت: “فرهنگ سازي پاسخگو است ، اما با گذشت زمان اتفاق مي افتد.” آموزش به زمان نياز دارد و براي دستيابي به آن نياز به فرآيند طولاني دارد. حتي اگر اجبار و اجبار وجود داشته باشد تا آموزش نباشد ، اين اتفاق نمي افتد ، زيرا وقتي مردم مي بينند كه اجبار و اجبار برطرف شده است ، از آن مشكل عقب نشيني مي كنند و نمي كنند ، بنابراين ما بايد آن را براي يك مدت زمان معيني ، تا با آمدن مديران و سازمانها از اين آموزشها كاسته نشود.

وي در مورد مديريت بحران حوادث رانندگي گفت: براي چرخه مديريت بحران كه مراحل مختلفي در نظر گرفته شده است ، معمولاً سه مرحله مهم نداريم ، يك قسمت آمادگي ، آموزش و پيشگيري است ؛ بخشي ديگر با آن بحران و بخش ديگر. بازسازي و بازيابي. اگر ما نمي خواهيم درگير اين چرخه شويم و اتفاقات غير عادي براي ما رخ ندهد ، مي توانيم وارد آموزش شويم و از ساير مراحل رويداد جلوگيري كنيم ، به طوري كه افراد جامعه به اندازه كافي آموزش ببينند تا بتواند در مرحله بعدي به آنها نگاه كلي كند. آموزش و پرورش داراي تأثيري است كه هم مستقيم و هم غيرمستقيم آثار دارد. اثر مستقيم آگاهي عمومي نياز به رعايت قانون و غيره است اما آثار غير مستقيم ديگري نيز دارد ، مانند تقاضاي عمومي براي افزايش ايمني خودروها.

روشنان مي گويد: واقعيت اين است كه آموزش هاي داده شده بسيار است اما پراكنده است و با آمدن و خروج مديران تغيير كرده است. به عنوان مثال ، در برخي موارد ، هلال احمر آموزش هاي بسيار تخصصي را در مورد تصادفات جاده اي گذراند و تأثير عمده اي داشت. اين ايستگاه هاي هلال احمر در جاده هاي شهري به همان روشي برمي گردند كه مديران همزمان در يادداشتي موافقت كردند كه در صورت تصادف جاده اي وارد شوند.

وي افزود: نكته اصلي اين بود كه ما تصادف را پذيرفتيم ، اما نكته مهم كاهش تعداد تصادفات بود. بر اساس گزارشي كه در سال 1998 توسط موسسه تحقيقات آمار منتشر شد ، با وجود دو برابر شدن تعداد خودروهاي موجود ، تعداد كشته هاي ما كاهش يافت. با درصد خوبي. اين هنوز تعداد كمي است.

وي با اشاره به نقش آموزش و پرورش در اين مورد گفت: واقعيت اين است كه نقش آموزش و پرورش در اين مورد بسيار مهم است و چقدر خوب است كه بتوانيم آموزش هاي لازم و فرهنگ و آموزش هاي لازم را به آن ارائه دهيم. نسل. دانش وجود دارد. ”

اين كارشناس امنيتي گفت: بايد برنامه اي وجود داشته باشد كه بر اساس آن نقش افراد تقويت شود و اين آموزش ها را توسعه دهند.

وي گفت: “ما هرگز نمي توانيم تعداد تصادفات را به صفر برسانيم.” اين غيرقابل قبول است ، اما بايد تا حد ممكن حوادث را به حداقل رساند. نكته اصلي اين است كه ما نبايد بعد از وقايع فراموش كنيم ، و از تجربيات خود به عنوان زنگ خطري استفاده كنيم. به عنوان مثال در گذشته خودروها در جاده هاي روستايي تصادف مي كردند و تاثير خوبي داشتند.

روشن مي گويد: “اگر فرض كنيم فرهنگ سازي در حال انجام است ، اين س theال مطرح مي شود كه اكنون بايد چه كار كنيم. اين نشان مي دهد كه ما مي توانيم با آموزش عابران پياده و مردم اين تعداد را كاهش دهيم. هر چقدر زود پليس ، خدمات اورژانس و نيروهاي آتش نشاني وارد مي شوند ، افراد بايد در زمان حادثه حضور داشته باشند.

وي افزود: مراقبت فوري از قربانيان تصادف به همان اندازه اهميت دارد ، اما بايد آموزش ببيند. اين امر نيازي به فرهنگ سازي ندارد زيرا افراد قبلاً براي كمك به همسالان خود داوطلب شده اند ، اما اين كمك بايد آموزش ببيند. اكنون كه آموزش آنلاين با كرونا افزايش يافته است ، سازمان هاي دولتي ، شركت هاي خصوصي و غيره مي توانند از اين فرصت استفاده كرده و آموزش هاي آنلاين را ببينند.

روشن با بيان اينكه اگرچه روند آموزش و فرهنگ سازي براي كاهش تصادفات رانندگي زمان بر است ، گفت: آموزش نحوه برخورد با مردم از تصادفات باعث كاهش تلفات مي شود.

انتهاي پيام